کد دعای فرج برای وبلاگ

یکشنبه سوم ذی الحجه سال 10 هجری قمری، 15 اسفند سال 10 هجری شمسی، سوم مارس 632 میلادی

در نهمین روز سفر حجة الوداع، کاروان عظیم پیامبر (ص) به (عُسفان) رسید.

رسول اکرم(ص) با عزمی راسخ به همراه قافله هفتاد هزار نفری خود، همچنان به سمت مکه پیش می روند تا آخرین فرمان های خداوند را اجرا کنند.سفری با دو ماموریت الهی: اجرای صحیح مراسم حج و آموزش واجبات و مستحبات آن به مسلمانان و همچنین اعلام عمومی امر ولایت و امامت و تعیین جانشین خویش به فرمان خداوند، چرا که دیگر خورشید عمر مبارکشان رو به افول نهاده است.

امیرمومنان(ع) هم با سپاهیان خویش از یمن به سمت مکه در راه است و بی صبرانه در انتظار دیدار رسول خداست.

اغلب مورخان و محدثان، به تواتر در کتب خویش نقل کرده اند که رسول خدا (ص) فرموده است:" اولین کسی که در روز قیامت در کنار حوض کوثر، بر من وارد می شود، علی است.او همان جوانمردی است ک پیش از هرکس اسلام آورد و نماز گزارد و به فرمان خدا و رسول گردن نهاد"

ابوذر غفاری می گوید:از رسول گرامی خدا(ص) شنیدم که درباره امیرمومنان(ع) می فرمودند:"یا علی، تو اولین کسی هستی که به من ایمان آوردی.تو کسی خواهی بود که در قیامت با من مصافحه می کنی. تو راست گویِ بزرگواری.تو کسی هستی که جداسازنده حق و باطلی و حق همواره با توست. تو پیشوا و رهبر مومنانی. تو برادر من، وزیر من، و بهترین کسی هستی که پس از من باقی خواهی ماند و وعده های مرا انجام می دهی"

"لولا انتَ-یا علیٌُ- لَم یَعرَفِ المومنون بَعدی"(2)

"یاعلی، اگر تو نباشی، پس از من، مومنان شناخته نمی شدند"

آری، با ولایت و امامت علی و یازده امام از فرزندان او(علیهم السلام)، اهل ایمان از کافران، باز شناخته می شوند، چرا که علم کتاب نزد آنهاست و آنان گواه حقانیت آیین اسلام اند.ایشان اند ک فهم درست از دین پیامبرند و قرائت و تفسیر آنان از دین باید معیار باشد. و در زما ما نیز چنین است که هرکس درک خود را با امام زمان خویش محک زند، حق را یافته و در صراط امن الهی است و اگر او را مقتدای خویش قرار ندهند، در مسیر کفر و گمراهی، حیران و سرگردان خواهد بود.

پاورقی:

1-اشاره به حدیث نبوی (ص) که فرمودند: "انبیا و اوصیاء ایشان روز غدیر خم را عید می گرفتند".عوالم العلوم / ج 15 / ص 211 . در برخی مدارک این روز را روز ادریس،هود،... نیز نامگذاری کرده اند.

2-بحارالانوار / ج 39 / ص 207 و از اهل تسنن:کنز العمال / ج 6 / ص 402